Administración do tempo/Introdución

Este libro

Metas xerais

• Adquirir conciencia de que a administración do tempo depende totalmente da administración que se faga dos propios hábitos.
• Revisar e analizar diferentes metodoloxías de uso do tempo
• Revisar conceptos de correcta aplicación do uso do tempo.
• Identificar a través dun instrumento de auto avaliación, formas para mellorar o uso do tempo que fan actualmente os participantes.
• Coñecer o uso de ferramentas complementarias de apoio para controlar o uso correcto do tempo.

Obxectivos

Os participantes, serán capaces de:

• Reaccionar conscientemente en situacións frecuentes que implican risco de mal uso do tempo.
• Identificar con precisión as súas causas particulares de desaproveitamento do recurso.
• Elaborar listas “intelixentes” de prioridades de acción.
• Distinguir efectivamente, e non só en teoría, a diferenza entre accións importantes e accións urxentes.
• Avaliar con obxectividade o seu futuro uso do tempo para emprender as accións correctivas necesarias.

Competencias a desenvolver de maneira indirecta

• Capacidade de auto crítica.
• Organización persoal.
• Orientación a resultados.

Aprendizaxe clave

O tempo é unha simple medida. A percepción de non ter tempo débese a unha deficiente selección ou distribución das accións realizadas. Administrar o tempo realmente significa administrarse un mesmo, de tal maneira que se poida optimizar o rendemento do tempo de que se dispón.

O tempo

Negriña==¿Que é o tempo?== “¿Para que é o tempo?. ¿Alguén pode explicalo doada e brevemente?. ¿Quen é quen de comprender mentalmente e de expresarse ó respecto?, e, así a todo, ¿que pode ser máis familiar e máis teimudamente amentado no noso discurso cotián có tempo?. Seguramente, entendemos suficientemente ben o que é cando falamos del; igualmente, entendemos cando, ó falar con outra persoa, o oímos nomear. ¿Que é o tempo?, se ninguén mo pregunta, sei o que é; pero se quixese explicarllo ó que mo pregunta, non o sei”.

As cousas non cambiaron moito dende que San Agustín escribiu esas palabras; todos sabemos o que queremos expresar co termo tempo, pero non podemos dicir o que é.

Os modernos dicionarios defíneno: “Relación que se establece entre dous ou máis fenómenos, acontecementos, corpos ou obxectos” (Enciclopedia Ilustrada Cumbre); “Duración dos fenómenos. . . época, século” (Dicionario Larousse); “Duración das cousas suxeitas a mudanza” (Dicionario. das Real Academia); “Aspecto mensurable da duración” (Dicionario. de Psicoloxía).

A mellor definición, se ben non a máis clara para o lector moderno, segue sendo a antiquísima definición de Aristóteles: “O número, ou a medida, do movemento segundo antes e despois”.

Para Aristóteles, como para a maioría dos filósofos antigos e medievais, a palabra movemento equivalía a cambio (dicían que todo o que cambiaba “se movía” da potencia ó acto, é dicir, da posibilidade á realidade)...

O tempo é pois, a dimensión do cambio. Se nada cambiase, non habería tempo.

Resulta daquela un corolario que sorprenderá a máis de un: O tempo en si non existe. Non existe porque é unha simple medida. Non existe o tempo como non existen nin o quilómetro nin o litro, senón unicamente as cousas que son medidas por tales padróns convencionais.

A administración do tempo

É a arte de facer que sirva para o beneficio das persoas e das sociedades. Como o tempo non existe en si, a administración do tempo é a administración de si mesmo; o emprego adecuado dos recursos en toda orde, xa que non hai unha soa realidade que se substraia ó tempo.

O tempo é como unha pinga de auga que se evapora. Non podemos fisicamente, capturalo nin choelo para facelo noso. A administración do tempo é unha ilusión, porque ninguén pode realmente administrar o tempo. O tempo é unha constante. Unha medida de intervalos. Independentemente de quen somos, do que estamos tratando de lograr, o tempo continúa movéndose ó mesmo ritmo. Nós continuaremos usando a expresión “Administrar o tempo” para identificar os nosos esforzos, para usar os nosos momentos dispoñibles con algún significado. Administrar o tempo realmente significa administrarnos nós mesmos, de tal maneira que poidamos optimizar o tempo que temos. Significa conducir os nosos asuntos dentro do tempo dispoñible para que poidamos lograr resultados máis eficaces. Debe terse en conta que a eficacia é máis importante cá eficiencia. A meta debe ser o logro de obxectivos, non simplemente estar ocupado.

Moita xente opera baixo a errónea crenza de que terían tempo para todo con só poder organizar as súas horas máis eficientemente. O resultado é a miúdo un intento por realizar as tarefas con máis rapidez, razoando que, se puidesen ser suficientemente rápidos, poderían ter tempo sobrante. Por suposto, isto raramente funciona e como estratexia para usar o tempo é moi pobre.

Moi a miúdo, traballar con rapidez produce problemas. Traballando baixo presión cométense máis erros, hai menos tempo para pensar, planificar e reflexionar antes de tomar decisións para solucionar problemas. Como resultado, os días empezan a parecer frenéticos.

Cando a presión non funciona, decote se adopta unha segunda estratexia: traballar máis horas. Todos facemos isto eventualmente, pero cando se converte en rutina, xéranse outros problemas: as horas semanais alónganse a 50, 60, 70, 80 ou máis. O tempo persoal vai desaparecendo a medida que se incrementa o tempo de traballo. O xuízo é menos claro e problemas que poderían ser resoltos en minutos por unha mente fresca, resólvense en horas.

Traballar máis rápido e traballar máis horas son estratexias pobres para administrarnos a nós mesmos. Así a todo, moita xente continúa crendo que eses enfoques lles permitirán desenvolver tódalas cousas que necesitan ser realizadas. Non se dan conta de que non importa canto fagan, sempre hai máis por facer, e deben tomar duras decisións de prioridades e ter a coraxe de seguir as decisións con accións.

O tempo é unha paradoxo. Seméllanos que non temos suficiente e, así a todo, temos todo o tempo que hai. Non importa canto fagamos, sempre hai alternativas interminables para investir o tempo. A solución a este paradoxo, entón, é enfocar primeiro as cousas máis importantes, coa seguridade de que sempre haberá tempo suficiente para as cousas que realmente é necesario facer.

Unha vez que aceptemos o feito de que non podemos facer todo e deixemos de actuar coma se así fose, daremos un paso moi importante cara a unha efectiva administración do noso tempo. Identificar as prioridades converterase nun problema menor.

Como un recurso, o tempo achéganos outro paradoxo: se non o usamos, de tódolos xeitos desaparece. En consecuencia, a calidade deste recurso depende do ben que o usemos. O coñecemento de que estamos desaproveitando este recurso tan persoal cando non o usamos debidamente, debería ser suficiente para decidirnos a investir o tempo de mellor maneira.