Sintaxe da lingua galega/O atributo

O atributo

O atributo expresa una calidade, propiedade, estado ou circunstancia do suxeito grazas á conexión que entre suxeito e atributo realiza un verbo copulativo ou atributivo.

Os verbos copulativos ou atributivos son “ser”, “estar”, “parecer”, ou sinónimos.
Todo verbo copulativo ou atributivo é núcleo dun predicado nominal.
Todo verbo atributivo forma unha oración copulativa ou atributiva.

Observacións

Verbos atributivos

Anteriormente dixemos que os verbos copulativos ou atributivos son “ser”, “estar”, “parecer”, ou sinónimos, pero, inda que certo, non é toda a verdade, pois “ser”, “estar”, “parecer”, ou sinónimos, son os únicos verbos atributivos ou copulativos, pero, “ser”, “estar”, “parecer”, ou sinónimos, poden ser tamén verbos predicativos.

Cando eses verbos se acompañan de complementos circunstaciais ou, no caso do verbo “parecer”, de, ademais, complementos indirectos, pasan a significar “suceder”, “acontecer”, “ocorrer”, “existir”, ou -no caso de parecer- “ter parecido” ou “asemellarse”.

A pasiva

Co nome de pasiva coñécese en galego unha perífrase formada polo verbo “ser” e mais un participio á cal lle corresponde unha construción activa transitiva equivalente.

Toda construción oracional transitiva pode ser transformada en pasiva de maneira que o complemento directo poida ser o suxeito da nova oración mediante o emprego do verbo ”ser” e situando tras del o verbo da oración primeira en participio:

O can persegue o gato > O gato é perseguido polo can

O resto de complementos que poidan aparecer na oración activa seguirán tendo a mesma función na oración pasiva, e seguirán podendo ter a mesma mobilidade: