Alemán/Breve historia do alemán
| MANUAL DE ALEMÁN: 1. Introdución / 2. Pronunciación / 3. Historia do alemán / 4. Substantivos / 5. Artigos / 6. Pronomes / 7. Preposicións / 8. Adxectivos / 9. Conxuncións / 10. Verbos / 11. Vocabulario: Adxectivos / 12. Números 13. Plantas / 14. O tempo / 15. O corpo / 16. Parentescos / 17. Outros / 18. A casa / 19. A cociña / 20. O baño / 21. Froitas e verduras / 22. Carne e peixe / 23. Sobremesas / 24. Bebidas / 25. No fogar / 26. No restaurante / 28. De compras / 29. De turismo / 30. Buscando emprego / 31. Na oficina / 32. Negocios / 33. A familia / 34. O estudante |
Os dialectos alemáns teñen a súa orixe nos das tribos xermanas occidentais, francos, saxóns, turinxios, alamánicos, suevos e bávaros, quen se asentaron na zona que corresponde aproximadamente ao actual oeste de Alemaña, Austria e a Suíza xermano falante. Dende o tempo de Carlomagno ata o século XVIII unha emigración colonial levou eses dialectos cara ao leste, sobre todo a Bohemia, Eslovaquia, Alta Saxonia, Silesia, Brandenburgo, Pomerania, Lituania, Letonia e Estonia, ata creando enclaves no Volga e Romanía. Tralos reasentamentos producidos ao acabar a Segunda Guerra Mundial, a expansión cara ao leste detívose e exceptuando algúns enclaves illados e rexións fronteirizas, a fronteira xermano/eslava-húngara configurou os límites estatais de Alemaña e Austria.
O alto alemán está documentado primeiro nas inscricións rúnicas e glosas, e logo en textos relixiosos, fase á que poderiamos denominar antigo alto alemán (ata c. 1100), seguida polo medio alto alemán (ata 1400 ou 1500), o período da poesía cortesá e, logo o novo alto alemán temperán(ata c. 1650) que puxo os fundamentos do novo alto alemán (dende c. 1650). Para o baixo alemán pódese distinguir entre o antigo baixo alemán ou antigo saxón (ata c. 1100), medio baixo alemán (ata 1400 ou 1500) e posteriormente o novo baixo alemán.
O alemán normativo moderno evolucionou a partir da linguaxe da chancelería da corte de Saxonia e do dialecto central oriental da zona de Dresde. No curso dos séculos XVI e XVII esta lingua escrita gañou aceptación gradual por toda a zona xermano falante, en parte a causa do poder económico de Saxonia e a posición do dialecto, intermedio entre o alto e baixo alemán e polo tanto máis amplamente comprensible, e en parte porque foi a lingua que Lutero usou na Reforma.
O desenvolvemento resumido de todo este proceso pode ser esquematizado así:
- Antigo alto alemán, dende a conclusión do segundo desprazamento fonético en diante.
- Medio alto alemán, dende 1.100 a 1.350. É o rico período da épica cortesá dominado por Volframio von Eschenbach, o autor de Parzival, Gottfried von Strassburg, cuxa espléndida versión do Tristán e Isolda procede de 1210. O medio alto alemán produciu tamén a gran épica xermánica dos Nibelungos, a fonte de onde Richard Wagner creou o Anel dos Nibelungos.
- Novo alto alemán, cuxo primeiro período vai dende 1.350 ao 1.660, culminando na Reforma e a tradución da Biblia que fixo Martín Lutero; o segundo período é dende o século XVII en diante.
Ligazóns externas
editar| MANUAL DE ALEMÁN: 1. Introdución / 2. Pronunciación / 3. Historia do alemán / 4. Substantivos / 5. Artigos / 6. Pronomes / 7. Preposicións / 8. Adxectivos / 9. Conxuncións / 10. Verbos / 11. Vocabulario: Adxectivos / 12. Números 13. Plantas / 14. O tempo / 15. O corpo / 16. Parentescos / 17. Outros / 18. A casa / 19. A cociña / 20. O baño / 21. Froitas e verduras / 22. Carne e peixe / 23. Sobremesas / 24. Bebidas / 25. No fogar / 26. No restaurante / 28. De compras / 29. De turismo / 30. Buscando emprego / 31. Na oficina / 32. Negocios / 33. A familia / 34. O estudante |