Linguas románicas/O latín vulgar/O latín da Hispania: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
engado + texto |
||
Liña 2:
A incorporación da Península ó imperio romano foi lenta e gradual. A romanización e, con ela, o proceso de latinización, iniciouse no 218 a. C. durante a segunda guerra púnica, cando o exército romano desembarcou para evitar que os cartaxineses atacasen Roma no nordeste peninsular. Tras derrotar os cartaxineses, comezou o proceso de colonización e asentamento.
Iníciase daquela a romanización destas terras, facendo que as poboacións que as habitaban se fosen integrando no mundo cultural romano, adoptando as súas técnicas, a súa cultura e a súa lingua, nun longo proceso de cambio cultural e lingüístico. Os factores que levaron a ese cambio son:
Os romanos non impuxeron ós colonizados o latín. Por mor de conformaren unha cultura máis evolucionada as poboacións locais asimilárono dos soldados e, posteriormente, comerciantes,... O proceso da asunción do latín foi rápido nalgunhas zonas (leste e sur), íbero, grego e tarteso foron desprazados antes do século I d.C,, e non chegou a concretarse na área do éuscaro.▼
*A vida militar: soldados romanos ou romanizados que se instalan aquí (moitos da Bética); ademais, nativos deste territorio enrolase como lexionarios e toman contacto con outros pobos do imperio (en latín), para volver ó seu país xa romanizados.
*O comercio: mercadores que traen ós núcleos indíxenas as novidades da cultura romana (e o latín). As técnicas productivas máis adiantadas permitían o intercambio comercial con outros puntos do Imperio.
*Novos instrumentos e técnicas agrícolas, que permiten un aproveitamento moi superior da terra.
*O aparato administrativo dependente do poder central, co latín como lingua escrita.
*O cristianismo (s.III) avanza tamén do sur ó norte, utilizando o latín como lingua.
▲
Catro son as características principais do latín vulgar que chegou á Hispania:
| |||